En dan is het zover: om 16.00 u. bij de notaris, samen met de verkopers en de verkoopmakelaar. Na de positieve keuring van gisteren zijn er geen losse eindjes meer en is de overdracht in principe een formaliteit. Maar de overdracht van een schip, begrijp ik, is nooit een formaliteit. Zowel voor de notaris niet als voor de (ver)kopers niet. Gelukkig heeft deze notaris ervaring met woonschepen en alle juridische details die daar mee te maken hebben. Voor de verkopers een emotioneel moment : formeel afstand doen van hun schip wat altijd in familie eigendom is geweest, van vader op dochter/schoonzoon over gegaan, zelf de Nederlandse wateren mee gevaren hebben, nagenoeg hun leven lang op gewoond hebbende, hun kinderen groot gebracht. Dat is wel even wat. Gelukkig zijn ze blij met de koper (ik + mijn naasten dus) en zien ze dat het in goede handen over gaat. En ze zien iemand die er erg gelukkig van wordt en ervoor gaat om met aandacht en zorg op het schip te gaan wonen en aan te passen naar zijn woonwensen. Het is ook een opluchting dat het verkoopproces tot een goed einde gebracht is. Ondermeer door de goede zorg en kundigheid van de verkoopmakelaar in deze.
Deze verkoopmakelaar had nog een leuke verrassing in petto: voor zowel verkopers als kopers had hij een boek als geschenk, genaamd : "Woonschepen". Wat laat zien hoe je bestaande schepen smaakvol kan verbouwen naar een comfortabel woonschip. Passend bij de ouderdom van de Spera in Deo is het boek zelf ook historisch: een boek uit 1948 .... van dhr. W. Kuyper.
Erg grappig overigens om alleen al de inleiding van dit boek te lezen: alsof er niets veranderd is in 75 jaar tijd ...
Na afloop van de overdracht bij de notaris natuurlijk dit historische moment gevierd: samen met mijn dochter en mijn lief. Op de boot natuurlijk, die nog op de werf ligt. Met een flesje bubbels in de stuurhut, uitkijkend over de museumwerf en voor het eerst op "mijn schip". Ik voel me een gelukkig en bevoorrecht man ...
Reactie plaatsen
Reacties