Blog

Mijn nieuwe ingang "doet het". En hij/zij is geweldig. Eindelijk verlost van achterstevoren mijn stuurhut trapje op en af klauteren. Daar was ik inmiddels aardig aan gewend, maar deze nieuwe ingang is echt super. Vanaf het moment dat de traptredes gemonteerd waren, is het voortaan een feest om mijn schip in en uit te gaan. Het is ook een "luie trap", zoals dat heet. Dat betekent dat hij/zijn niet zo steil is, zoals bij de meeste huistrappen. Het loopt dus heerlijk gemakkelijk in en uit.

Zwart dus. De romp van mijn schip was vroeger zwart, zoals alle binnenvaart schepen. Ook nu nog. En dat is niet toevallig. Vroeger was de standaard "teerverf" waarmee alle schepen behandeld werden. Een goedkoop maar doeltreffend goedje ter bescherming van het staal van de boot. In 1 kleur : zwart. En dat bescherming met verf belangrijk is, is inmiddels wel duidelijk (zie ook Gat in de boot!). Sinds jaren echter is teerverf verboden om te gebruiken. Dit om milieu technische redenen. Inmiddels zijn er ook alternatieven. De nieuwe standaard is verf op basis van epoxy. Echter er is 1 probleem. Deels is de oude teerverf nog wel aanwezig op mijn schip. En dat combineert niet zo lekker met epoxy verf. Alleen als het staal eerst kaal gemaakt wordt kan het "epoxy verf systeem" toegepast worden. Bij een aantal delen van de romp hebben we dit ook gedaan, te herkennen aan de groenachtige of rood-bruine kleur. Maar de hele boot hiermee doen, is gewoonweg te veel werk. Met name het "kaal maken". Maar wat dan te doen met mijn inmiddels "regenboog boot"? Er was nog een weekje tijd beschikbaar op de scheepshelling om hier een slag in te maken, daarna ging ze weer het water in. ook hier stond de mannen van de acheepswerf in de meedenk stand. Sinds kort hadden ze een nieuwe hoge druk sluit (500 bar). Daarmee is de romp zorgvuldig afgespoten: 1,5 dag werk. Alle verf die maar een beetje los zat ging eraf, zelfs roest. Aansluitend is de gehele romp gespoten met speciale verf die goed combineert met zowel de oude teerverf als de delen die met epoxyprimer gedaan waren. Het onderwaterschip een extra laag, eerst grijs kleurig, daarna zwart. Het bovenwater schip in 1 keer zwart. Sowieso een mooie slimmigheid: in geval van 2 lagen wordt eerst een andere kleur dan zwart gebruikt (grijs dus). De reden is even simpel als doeltreffend: dan is bij de 2e laag direct duidelijk welk deel je wel en welk deel je niet gehad hebt.

Gat in de boot: daar zijn allerlei soorten en maten in.Soms maak je bewust gaten in de boot, voor ramen bijvoorbeeld. In mijn geval ook voor de afvoer van hemelwater: 2 verticale afvoerbuizen met afsluiters worden daarvoor geplaatst, vanaf mijn buitenplaatsje dwars door de bodem van de boot heen. Omdat het buitenplaatsje hoger is dan de waterlijn, loopt mijn boot toch niet vol water, maar loopt het water juist weg door deze buizen. Blijft grappig: een gat in de boot maken om water weg te laten lopen ...

Schot in de zaak. Met een deadline voor ogen (11 april) neemt de focus toe. Zowel bij het werf personeel als bij mezelf. de nieuwe ingang begint vorm te krijgen en dat is en blijft indrukwekkend. Vakmanschap aan het werk. Stalen platen van 5 mm dik, die erin worden gehesen en gepositioneerd met mm precisie. Takel, buigijzer, lasapparaat, klemmen, steunbalken, hoekmeter, rekening houdend met "dekbolling", afwatering etc. Ondertussen van oud weer iets nieuw maken. De oude vloerplanken uit het ruim zijn inmiddels verwerkt tot 10 perfect gladgeschaafde en afgeronde traptreden. En gebruikte oude patrijspoorten worden de nieuwe ramen in het vooronder. Ondertussen worden er allerlei constructie details geschetst en getekenend. In overleg met de vakmensen natuurlijk, maar ook mijn eigen verstand gebruikend. En zo puzzelen we langzaamaan een mooie nieuwe woning in elkaar.  

11 april ga ik weer terugvaren naar Utrecht. Dat betekent vanaf dit moment nog zo'n 4,5 week te gaan op de werf in Leiden.Da's een mooie datum om naartoe te werken, een week voor mijn verjaardag, maar dat betekent ook nog even flink wat werk aan de winkel.

Een nieuw dak dus. In ieder geval de eerste 6 meter.

Maandag j.l. was het dan zover : het dak ging eraf, letterlijk. Een mooi moment om verschillende redenen.Het betekende op de 1e plaats dat het schoonmaken en conserveren van "het vlak" (de bodem dus) gereed was. En dat was me nogal een klus. Gelukkig kwam er de laatste dagen extra hulp, via de werf. Van 2 mannen met ervaring én die van aanpakken weten. Zij namen het resterende deel voor hun rekening en zorgden ervoor dat het allemaal goed kwam. Samen met de werfbaas natuurlijk.

Licht dus. In de zin van: "Licht in de duisternis", maar ook: "Vele handen maken licht werk" en "Hoe zwaar of licht is mijn schip eigenlijk?"

De bodem is bereikt, van mijn schip. Donderdag j.l. voor het eerst  een flink gedeelte van de vloerplanken weggehaald en schoon gemaakt. Én ontroest en zo een goed beeld gekregen van hoe het met de bodem, de basis, van mijn schip gesteld is. En dat is best prima, tenminste de spanten op de bodem ("kattesporen" genoemd) zijn nog relatief goed. Het plaatwerk van de bodem (het "vlak") is hier en daar wel doorgeroest, maar dat was geen verrassing. Daarom zijn er in het verleden nieuwe platen aan de buitenkant opgelast ("gedubbeld").

Veel ..., het is veel werk, de verbouwing van mijn schip. Dat wist ik al, maar soms word ik er nog wat extra mee geconfronteerd. Vandaag was zo'n dag.

Mijn schip is van staal. Staal van 110 jaar oud. Aangevuld met staal van recentere tijden, gebruikt voor reparatie en aanpassingen van de Spera in Deo.

En daar ligt ie dan weer op het droge. Een jaar geleden was dat t.b.v. keuring en overdracht van de oude eigenaars naar mij. Nu, om een flinke stap te zetten in het verbouwen naar mijn varende droompaleisje.

D-day: de vaartocht van Utrecht, via Amsterdam naar Leiden. Deels geduwd, deels gesleept door de sleepboot "Elise 1". Via deze weg een foto verslag van de reis. Een reis die om 8.30 u. begon in Utrecht en, net binnen de tijd, voltooid werd om 19.00 u. bij de scheepswerf Stallinga in Leiden. Een topdag om nooit te vergeten. 

Op volle vaart stomen we op naar D-Day: zaterdag 26 oktober is de dag dat de Spera in Deo van Utrecht naar de werf in Leiden zal varen... gesleept, wel te verstaan. Een tocht van zo'n 10 uur, via Amsterdam. En om op die werf lekker aan de slag te gaan moet alles van het voorste deel van mijn schip eruit. Een deel afgevoerd, een deel in de opslag container, een deel bewaren voor hergebruik én een deel gaat mee naar mijn tijdelijke onderkomen : mijn vakantiehuisje in Doorn.Er wordt "Schoon schip" gemaakt dus.  Het helpt ook om nog beter te zien hoe de huidige constructie in elkaar zit, waar vroeger de zeilmast gestaan heeft (versteviging in de scheepsvloer) en details worden zichtbaar, zoals de nummering van de dakluiken. Waarom zou dat zijn? Omdat ze allemaal iets verschillend zijn?

Er was een tijd dat de Spera in Deo een vrachtschip was, waar dagelijks vracht mee vervoerd werd: een zo groot mogelijk ruim, en dus relatief weinig leefruimte voor de schippers familie.De laatste 40 jaar echter is gaandeweg het ruim steeds verder ingericht als woon- en leefruimte voor de familie: gevaren werd er niet meer, kinderen groeiden op en kamers werden bijgebouwd. Zo'n beetje alle verschillende (in)bouwstijlen van de laatste 40 jaar zijn terug te vinden op de Spera in Deo. 

Hoe moeilijk kan het zijn? Ramen realiseren in een schip? Niet moeilijk, zou je kunnen zeggen. En toch ben ik er al weken mee bezig. De belangrijkste ramen die ik aan wil gaan brengen zijn de patrijspoorten in de romp van mijn schip (zie ook Wonen). Want deze patrijspoorten maken dat ik voortaan vanuit slaapkamer, huiskamer en zelfs badkamer naar buiten over het water uit kan gaan kijken. Iets wat ik nu nog mis: alle ramen die ik nu in het ruim heb laten alleen maar lucht zien, waardoor je het idee krijgt dat je in een souterrain woning zit. Licht genoeg dus, maar geen uitzicht.

96 palen zijn er nodig om een stevig en duurzaam terras te maken op de kade naast mijn schip. Dat betekent 96 keer met een grondboor aan de slag, 96 keer "de man met de grote hamer", 50 m2 vlonderplanken, 200 slotbouten en 1200 vlonderschroeven. Maar eerst ... snoeien... deel 6 ( zie ook Piano!, Verhuizen, Thuis én ... snoeien deel 3, Snoeien deel 2, Snoeien deel 1).

Een appje dat de finianciering voor (een deel van) de verbouwing van mijn schip rond is: op  29 augustus, 18.16 u verschijnt deze op mijn scherm.Dat betekent dat ik aan de slag kan, oftewel: "It giet oan!", zoals ze dat zo mooi in het Fries kunnen zeggen. 

Zomer op de Spera in Deo. Daarmee inmiddels het 4e jaargetijde dat ik op mijn nieuwe woonplek vertoef.Elk jaargetijde is anders en heeft zijn eigen charme. Maar gezegd moet worden: de zomer is wel echt top. Schip en locatie komen maximaal tot zijn/haar recht.

Het minst chique, minst interessante en bijna meest taboe onderwerp om over te schrijven: "Hoe gaan we al die fantastische en creatieve verbouwingsplannen eigenlijk betalen?".Tegelijkertijd één van meest essentiële onderdelen voor het realiseren van al die fantastische hersenspinsels, dus via  deze Blog waag ik me er toch aan. Al is het maar om voor mezelf te bewijzen, dat ik het onderwerp niet uit de weg wil gaan.

Mijn werkplek: een geïproviseerd buro in mijn stuurhut. Best wel krap, wanden en ramen met nul isolatie, onveranderd sinds ik hier woon. Maar wat een topplek: volop zonlicht, 360 graden uitzicht, waarvan 180 graden over water, oude sluiscomplex, andere woonschepen en met erg warm weer zicht op het "buitenzwembad" van Utrecht. Dat laatste betreft het gebied rondom het sluizencomplex. Dit is niet echt een buitenzwembad, maar het wordt gedoogd door de gemeente Utrecht en "de jeugd" vindt het geweldig met warm weer.

ingescande Spera in Deo, op de Museumwerf in Nieuwegein

De lol van het "zelf doen", ik heb het weer ontdekt. De laatste dagen een paar klusjes uitgevoerd : lekkage dakraam opgelost, zonnescherm gemaakt met d.m.v. tarp, autobanden tussen schip en wal verbeterd. Kleine klusjes, noodzakelijk om erger te voorkomen, dus het moest wel. En als ik dan zo bezig ben, "beetje prutsen aan mijn boot", dan is dat dus gewoon leuk om te doen én voldoening achteraf.

Vandaag een dagje onderdompelen in de wereld van de binnenvaart. Met name als ik in de toekomst wil gaan varen leek het me goed en leuk om deze wereld beter te leren kennen. En voor vandaag speelde zich dat voor mijj allemaal af in het mooie Gorinchem: via het Merwede kanaal 1:1 verbonden met de ligging van mijn schip, maar dat terzijde...

Een mooi moment : de naam "Spera in Deo" is terug op mijn schip.

Hoe leuk is dat nou écht? Dat kunnen varen van je woonschip. Is het echt wel leuk genoeg om daar zoveel moeite voor te gaan doen? (Zie ook Varen deel 1.)Dat leek mij een belangrijke vraag om beantwoord te krijgen. Daarom een tijdje terug aan een buurtbewoner met varend "groot schip" gevraagd of ik niet een keer mee mocht. En natuurlijk mocht dat. Dinsdag 30 april was de dag waarop het ging gebeuren: van Gorinchem naar Vianen varen over het Merwerdekanaal. De mooiste dag, qua weer, van de laatste weken, dus helemaal top.

De temperaturen lopen op, het is weer langer licht, volop bloesem in de bomen, bomen die groen aan het worden zijn, vogels die zich meer en meer laten horen en zelfs al nestjes aan het bouwen zijn : het voorjaar laat zich vroeg zien dit jaar.

Varen wil ik met mijn woonschip, ook al is dit behoorlijk idioot. Idioot is het omdat dat nogal wat voeten in de aarde heeft met mijn schip. Belangrijkste obstakel: het verkrijgen van een "certificaat van onderzoek" voor mijn schip. Kijkend naar mijn schip en de huidige regelgeving betekent dat nogal wat (zie ook Varen). Je kan het vergelijken met het toegelaten krijgen van een oude T-Ford op de Nederlandse wegen. 

"Wie heeft er zin om, samen met mij, film te kijken op mijn boot?"Dat was zo'n beetje de strekking van mijn uitnodiging naar leden van het theaterkoor waar ik deel van uit maak : theaterkoor "vinger in je oor", voor de kenners afgekort als "vijo". 

Het is waarschijnlijk een "open deur", maar vandaag werd me weer eens super helder hoe dat nou bij de mens werkt als het om leren van iets nieuws gaat. Wat was het geval?

Grootse plannen had en heb ik met mijn schip: er een comfortabel woonpaleisje van maken, duurzaam ingericht, "off the grid", met behoud van authenticiteit van het schip en ook nog vaarbaar, elektrisch aangedreven, zacht zoemend de Europese wateren bevarend, met mijn geliefden die regelmatig aan- en afmonsteren ....

Inmiddels had ik alweer een paar maanden de contactgegevens op zak van een architect. Een architect met ervaring in het ombouwen van historische schepen tot duurzame woonpaleisjes: Bob van Wely . Het nieuwe jaar goed begonnen met contact opnemen en een afspraak maken. Dat bleek een goede zet en een prettige ervaring. Het klikte wel, dus gelijk besloten om met elkaar aan de slag te gaan. Gevolg is dat 3 weken later er een 1e ontwerp binnen rolt in mijn mailbox. Erg leuk om voor het eerst mijn schip precies ingetekend te zien. Voor het eerst een goed beeld van alle afmetingen van het schip en (in doorsnedes) te zien hoe de ruimtes zich tot elkaar verhouden. Wat een kleine stuurhut!? (maar het klopt wel). Ook duidelijk dat het de architect goed gelukt is om het schip goed in te meten: da's op zichzelf al een kunst, net even wat anders dan "rechttoe rechtaan" een (relatief) vierkant huis inmeten ...

Een schip zonder stuurwiel is geen schip. Het oude stuurwiel stond alweer tientallen jaren opgeslagen in het voorruim. Het was voor de oude eigenaren alleen maar onhandig om deze in de stuurhut te hebben: gaf alleen maar minder ruimte. En zij wisten natuurlijk nog heel goed hoe het geheel met stuurwiel eruit zag en werkte. Tientallen jaren door hun ouders en zelf mee gevaren.

Een prachtige winterse dag vandaag : een "echte", met een serieus pak sneeuw wakkker worden. Betoverend landschap en de ook de Spera in Deo past helemaal in het winterolaatje 

Het nieuwe jaar in op mijn schip, samen met mijn geliefde. Dat is nog eens een goede start van het nieuwe jaar. Blijkt het ook nog een keer een prachtige plek te zijn om heel veel en heel mooi vuurwerk te zien. Ondanks de koude en winderige nacht kunnen we er geen genoeg van krijgen. Gelukkig Nieuwjaar!

"Pap, de wc is verstopt": daar begon het mee. Leek een overzichtelijk klusje, wat snel opgelost kon worden. Echter ook hier : op een schip is alles anders. Ik heb 1 toilet aan boord, Direct achter het toilet is een z.g. Sanybroyeur gemonteerd, die ervoor zorgt dat het afvoer water uit het toilet "vermalen" wordt en samen met douche- en wastafel water naar een centraal punt in de boot gepompt wordt. Van daaruit pompt de centrale rioolpomp het afvalwater naar de rioolaansluiting op de wal.

Het lijkt een "detail", maar best wel essentieel: hoe kom je van de wal op het schip? Dat lijkt simpel, maar omdat het schip relatief hoog ligt en de oever sterk afloopt is dit niet vanzelfsprekend. Zonder "maatregelen" is het een hele klimpartij om vanaf de oever zo'n 1,5 meter omhoog te klauteren. Een keukentrapje is dan niet de oplossing.

"Beter een goede buur dan een verre vriend". Dat gold in dit geval wel heel letterlijk. De verhuizing was achter de rug, echter 1 essentieel stuk was nog niet verhuisd: de piano.

Verhuizen dus. Maar hoe doen we dat? Al weken over nagedacht. Bij de scheepswerf het e.e.a. al erin laten hijsen? Of aan de kade van de MuseumWerf, want daar is een goede bereikbaarheid. Of toch maar op de Keulsekade? Maar hoe krijg je de grote stukken door het verhuisluik voorin het schip? Het verhuisluik is 3 meter diep, dus veiligheid is hier wel een dingetje ... Tsja, en dan natuurlijk nog die piano van 250 kg ...

Zaterdagochtend : de oude eigenaar/schipper van de Spera in Deo is er, zoals afgesproken. Zoals ik op de heenweg hem vergezelde, zo helpt hij mij om de Spera in Deo weer thuis te brengen. De brugwachters melden zich ook al ruim op tijd (3 man sterk), dus om 9.00 u. kan het "handmatig zwengelen" gaan starten. Gelukkig hoeft het niet helemaal met handkracht, maar met een speciaal aangepaste grote boormachine wordt 1 brugdeel omhoog gedraaid. Net voldoende hoog om er onder door te kunnen.

En toen kwam de dag dat de Spera in Deo weer naar huis mocht: vrijdag 17 november. De werfactiviteiten waren al eerder afgerond (alleen onderwaterschip afspuiten en opnieuw schilderen), maar naar huis konden we nog niet. Dit omdat de Spinozabrug alleen op zaterdagochtend 9.00 u. voor ons open gaat. Reden hiervoor is dat het handmatig openen van de brug zoveel tijd kost, dat op andere tijden in de week half Utrecht stil zou komen te staan vanwege het openen van de brug. En het handmatig openen is nodig, omdat het automatische mechaniek niet meer goed werkt. Tsja een brug van zo'n 75 jaar oud, moet op zijn tijd natuurlijk ook onderhouden worden ...

Ondertussen komt het moment dat er verhuisd gaat worden dichterbij. Hoe gaan we dat precies doen? Met name ook de zware spullen. Kraan huren? Hijskraan van de museumwerf gebruiken? Of toch gewoon met "alleen" mankracht. Maar dan is een goede toegang tot het schip wel nodig. Wat kan via het "verhuisluik" en hoe kom je daarbij op de nieuwe ligplaats? Wat kan via de stuurhut? Inmiddels is wel duidelijk dat er het e.e.a. voorbereid en opgelost dient te worden. En vooral ook : gaat het allemaal wel passen? Want ook de spullen via het verhuisluik (op de kop van het schip) moeten via smalle deuren naar binnen gebracht worden. Dus meten .... veel meten, alles meten. Zowel wat betreft de afmetingen in het schip als van de inboedel. Veel blijkt echter linksom of rechtsom wel te passen, ook al is het soms centimeters werk. 

Maandag dapper verder gegaan met snoeien, samen met dochter lief. Gelukkig was het prachtig weer. Van 's morgens vroeg tot einde middag in touw geweest. 3 aanhangers snoei-afval afgevoerd en nog heel veel wat later afgevoerd moet worden.  We hebben de indruk dat dit genoeg moet zijn om de Spera in Deo aan de wal te kunnen leggen. Dat ene "bosje op het einde" zo toch geen problemen moeten opleveren, denken we nu ...

In oktober had ik te horen gekregen dat mijn verzoek om een iets andere ligplaats (direct aan de wal i.p.v. dubbel liggen) toegekend was. Dat was natuurlijk geweldig nieuws. Consequentie echter is wel dat deze nieuwe ligplaats eerst nog "ontgonnen" moet worden. In de loop der jaren is de bestaande begroeiing flink uit de kluiten gewassen en hangt voor een belangrijk deel over het water, zoals ook op de originele "Funda foto" (foto linksboven) te zien. Dus er moet gesnoeid worden. Na goedkeuring hiervoor van RWS dit op zaterdag 4 november ingepland. Samen met mijn broer + neef zouden we dat varkentje "weleens even wassen" op een zaterdagmiddag. Maar dat  pakte toch wat anders uit. Het begon met enorme files op de snelweg naar Utrecht, waardoor het werk team 1,5 uur later dan gepland aan de slag kon. Het regende ook nogeens pijpenstelen en .... het snoeien hadden we zwaar onderschat: het was veel meer dan gedacht en het snoeien langs een waterkant vergt veel meer dan normaal gesproken. Het uit het water vissen (zonder bootje) van takken die daarin belanden bleek een pittige opgave. Zeker vanaf een spekgladde klei-achtige oever.

En dan is het zover: om 16.00 u. bij de notaris, samen met de verkopers en de verkoopmakelaar. Na de positieve keuring van gisteren zijn er geen losse eindjes meer en is de overdracht in principe een formaliteit. Maar de overdracht van een schip, begrijp ik,  is nooit een formaliteit. Zowel voor de notaris niet als voor de (ver)kopers niet. Gelukkig heeft deze notaris ervaring met woonschepen en alle juridische details die daar mee te maken hebben. Voor de verkopers een emotioneel moment : formeel afstand doen van hun schip wat altijd in familie eigendom is geweest, van vader op dochter/schoonzoon over gegaan, zelf de Nederlandse wateren mee gevaren hebben, nagenoeg hun leven lang op gewoond hebbende, hun kinderen groot gebracht. Dat is wel even wat. Gelukkig zijn ze blij met de koper (ik + mijn naasten dus) en zien ze dat het in goede handen over gaat. En ze zien iemand die er erg gelukkig van wordt en ervoor gaat om met aandacht en zorg op het schip te gaan wonen en aan te passen naar zijn woonwensen. Het is ook een opluchting dat het verkoopproces tot een goed einde gebracht is. Ondermeer door de goede zorg en kundigheid van de verkoopmakelaar in deze.

De expert van EOC gaat aan de slag om het onderwaterschip te beoordelen. Het gaat erom dat er een minimale plaatdikte aanwezig is. Wanneer dit te weinig is, zal dit hersteld moeten worden door een extra plaat over de bestaande plaat te lassen. Het z.g. "dubbelen" van een schip. Met een schip van bijna 110 jaar oud zou dat te verwachten zijn. Wat schetst echter ieders verbazing : de minimale dikte voldoet voor het gehele schip! Wat een opluchting bij zowel de verkopers als de koper (ik dus).Blijkbaar is er 9 jaar geleden goed werk verricht door de werf waar het schip voor het laatst gekeurd en onderhouden is.Interessant detail m.b.t. de huidige keurmeester: dat blijkt een leerling te zijn van degene die 9 jaar geleden het schip gekeurd heeft: vakmanschap wordt doorgegeven dus.

Erg indrukwekkend om de Spera in Deo de helling opgetrokken zien worden en haar in de volle omvang te kunnen zien. "Wat een groot schip": is de uitspraak van velen die haar voor het eerst zien. Dat geldt ook voor mij als ik haar op de helling zie. "So far so good". Morgen een spannende dag : de keuring .... 

Zaterdag 28 oktober was het zover : de Spera in Deo werd van zijn ligplaats versleept naar de museumwerf in Vreeswijk. Voortgestuwd door de sleepboot "Lotus" hadden we een prachtige tocht van Utrecht naar Vreeswijk. Samen met de huidige eigenaren en hun familie.