Veel

Veel ..., het is veel werk, de verbouwing van mijn schip. Dat wist ik al, maar soms word ik er nog wat extra mee geconfronteerd. Vandaag was zo'n dag.

De voortgang was de laatste dagen beperkt, vanwege o.a. het slechte weer. Maar ook door het beperkte aantal mensen wat beschikbaar was. Op de werf  is ook nog ander werk te verrichten dan alleen mijn schip.

Maar ook omdat werkzaamheden nou eenmaal veel tijd kosten. Neem bijvoorbeeld de patrijspoorten: ik heb gekozen voor klassieke patrijspoorten, maar dan wel met een koudebrug én een conisch "kijkgat" naar buiten. Prachtig allemaal, maar moet specifiek voor mijn schip gemaakt worden: kan je niet zomaar ergens kopen.

Of het "idiote idee" wat ik omarmd heb om als "bron" voor de warmtepomp zo'n 100 meter buis aan mijn boot te laten lassen. Dat is zo getekend, maar als je dat dan in het echt ziet, dan is dat wel wat anders. En dan zijn er de details: om de buis (ook in de toekomst) te kunnen ontluchten hebben "ze" aan het begin en het einde van de lus een ontluchtingsventiel gemaakt, die van binnenuit open/dicht gedraaid kan worden. Maar dat betekent wel dat daar dus ook een gat in mijn boot gemaakt moet worden én ook weer dichtgelast, ook vanuit de binnenkant. En dit dan net op een plek waar je nagenoeg niet bij kan, alleen kruipend,  liggend achterin de machine kamer: respect voor de lasser die dat voor elkaar gekregen heeft.

En dan het ontroesten en behandelen van slechte plekken aan de buitenkant. Gelukkig heb ik weer wat "jonge mannen kracht" die hiermee aan de slag wilde. Met speciale ontroest schijven die zelfs de oude teerlaag er moeiteloos afschraapt. Maar wel veeeel werk. En waar trekken we de grens? we gaan toch niet het hele schip met de hand opnieuw in de verf zetten!?

Daar komt bij, dat ik ervoor heb gekozen om regelmatig zelf een spin-in-het-web rol te vervullen. Waarom precies, weet ik niet meer, maar dat "ontstaat dan zo". Zo heb ik al dagen besteed aan het detailleren van de ramen in de den (bovenste deel van de zijkant). Hoe moeilijk kan dat zijn? Nou, moeilijk dus. Opnieuw komen hier allerlei details bij elkaar: de wereld van "het staal" en de wereld van "het hout". En het moet er ook nog mooi uit zien. En dan moet ik (ik kan blijkbaar niet anders) deze werelden eerst begrijpen, om tot het juiste resultaat te komen. Eergisteren avond laat gelukt: de (stalen én houten) kozijnen makers kunnen aan de slag.

Vandaag geconfronteerd met slechte stukken staal rondom de kim (ronding van onderkant naar zijkant). blijkt de buitenste staalplaat nog wel erg dun én het lijkt wel of daar 3 platen over elkaar heen gelast zijn. Wat daarmee te doen? De werfbaas ging er eens een nachtje over slapen om met een goed plan te komen.

Ondertussen nog uitgezocht hoe het schip mooi waterpas te leggen : zo'n 19 ton aan betonnen platen op de bodem van het schip leggen, zodat de voorkant wat zakt. Maar wél ervoor zorgen dat (via luiken) er altijd nog onder gekeken kan worden i.v.m.  mogelijke toekomstige laswerkzaamheden. 

Dus niet alleen in de uitvoering veel; ook veel aspecten om over na te denken, uit te zoeken, te beslissen. Vond en vind ik best veel. Meestal alleen maar leuk, vandaag echter even een beetje té veel. Gelukkig heb ik dan dit blog om even "lekker van me af te praten"

Maar ook de mensen om me heen helpen : zo belde  vanmidsag onverwacht mijn jongste dochter, die me een hart onder de riem steekt: "Ja pap, het is net als met de fundering van een gebouw, dat duurt ook lang en zie je later weinig van. Maar wel essentieel voor de rest, wat dan vaak veel sneller gaat. Oftewel goed dat je alles grondig aanpakt, je doet precies wat nodig is." Zo dus.

Wat een wijsheid, van deze dame. Van wie zou ze dat nou toch hebben ...